एक गाव. समुद्राकाठी. आपलं वाटणारं. नागमोडी रस्त्यांचं. माडाच्या बनांच. प्रत्येक रस्त्यावर ओळखीचं कोणी साद देईल असं. एक गाव. शांत निवांत. एक पण वाहन नाही. वर्दळ नाही. गोंगाट नाही. आवाज नाहीत.
अचल. अढळ. निश्चल. एक गाव.
त्या गावात एक उतरत्या छपराच कौलारू घर. त्या घराच्या पाटीवर आपलं नाव. One bhk. two bhk. three bhk. अशा हिशोबात न बसणार घर. master bedroom, kid's room, guest room असलं नाहीच काही. तिथली व्याख्या वेगळीच. ओसरी. पडवी. परसदार. अंगण. वाडी. माजघर. कोठीघर. न्हाणीघर. देवघर. प्रत्येक गोष्टीसाठी एक "घर". घराच्या मागे वाडी. भली मोठ्ठी. आंबा, नारळ, पोफळ, अननस, काजू. आणि वाडीतून चालत शेवटच्या टोकाला पसरलेला घरातलाच असलेला अथांग समुद्र.
हे सागरा. पहाटे च्या तीन वाजता अवचित आलेली जाग. सहज म्हणून काळोखात तुझ्या काठी पोचायचा पावलांचा प्रयत्न. निर्विकार शून्य. की विराट दर्शन. शेष ही तूच. अनंत ही तूच. डोळे मिटून फक्त ऐकत राहिलेली तुझी गाज. तुझी साथ. तुझ्याशी बोलायचे नाही काही. तुला ऐकायचे पोटभर. पुरते तेवढेच. एक लाट. दुसरी. तिसरी. आठवी लाट सगळ्यात मोठी. भरती कडे घेऊन जाणारी. परत एक लाट.
तूच तो. अगस्तीन्नी गिळलेला. तूच तो. सरीतेला भिडलेला. तूच तो. शशांकाकडे पाहत उसळलेला. तूच तो. नारळी पौर्णिमेला उधाण आलेला. तूच तो. ज्याला बघून स्वातंत्र्यवीरांचा प्राण तळमळला. तूच तो. ज्याने स्वतः ला घुसळून मंथन घडवून आणले. तूच तो. नरहरी आणि श्री लक्ष्मी यांना आसरा द्यायची ताकद असणारा. तूच तो.
लाटा मोजता मोजता दिसली की उजेडाची एक तिरीप. हे व्यंकटेशा. तुझ्याच दारी येऊन तुलाच सुप्रभात म्हणायचे भाग्य. अजून काय पाहिजे. उत्तिष्ठ.
कौसल्या सुप्रजा रामपूर्वा संध्या प्रवर्तते!
उत्तीष्ठ नरशार्दुल कर्तव्यम् दैवमान्हीकम्!!
No comments:
Post a Comment