वडाचे झाड..

ग्रिष्माचे चटचटते, रखरखते ऊन..

अन् तिच्या समोर एक वडाचं झाड.. 

प्रगल्भ, निर्मळ, डेरेदार, बहरलेलं..

पारंब्या खोल रुजलेलं वडाचं झाड..

तिही मग्नच.. तिच्या धुंदीत गुंगलेली..

फक्त सावलीच्या आशेने विसावलेली..

क्षणभर थबकली.. उलघाल थांबलेली..

अन् तिचा आधार झालेलं वडाचं झाड..

एका चुकार क्षणी एक भोळी भक्कम पारंबी..

कानात बोलून गेली तिच्या, एक दुःख कुसुंबी..

पारंब्या, पांथस्थ, पाळामुळांना सावली देणारं..

अविरत उन्हात तगमगणार.. एक वडाचं झाड..

ती कुठेतरी कमी पडलेली त्याला जाणून घ्यायला..

उशीर झाला.. दोघांचा सूर्य एकच..हे समजायला..

तिला वेळेत कुठे कळतच नाही.. कधीच.. काहीच..

वरून डवरलेलं.. पण पिवळ्या मनाचं, वडाचं झाड..

त्याला सावली द्यायची तिची झेप नाहीच.. ती आरक्त..

सावलीतून बाहेर पडायला ती थोडीशी सरकली फक्त..

दोघांवर ऊन तेच आता.. समांतर चालायचे ठरवले सक्त..

तिने हिमतीने, चुकार फुंकर मारायचे ठरवले. बंधमुक्त..

बयो नियती.. बळ दे तिला.. आणि त्यालाही..

एकमेकांचा दाह समांतर राहून शमवण्याची..

हिंमत दे माय.. बळ दे..  तिला आणि त्यालाही..

तिच्या फुंकरेने त्याची तगमग कमी होईल??

का त्याच्या सावलीने तिची धग कमी होईल??

फुंकरीने सुखावणारे निखळ हसरे वडाचे झाड??

का तिला सावली देणारे भक्कम वडाचे झाड??

-- अवनी गोखले टेकाळे