College मध्ये एक junior सतत chocolates खायची.. विचारला तर म्हणे boyfriend नि ditch दिला आणि scientifically depression मधून बाहेर यायला chocolates ची मदत होते.. (boyfriend +ditch =chocolates and depression evaporates .. हे समीकरण सुटला तर pls explain ..) corporate ची छान हवा लागलेला बबन्या.. brand company मध्ये ६-७ वर्ष experience आणि कमावती corporate मधलीच बायको सोडून घरात दुसरा कोणी नाही.. सो वेगळा explanation द्यायला नको.. पण पगार पुरत नाही म्हणून depressed होते बिचारे.. असे अनेक depression के मारे भेटतात.. त्यांची कारण वयानुसार आणि ऐपती नुसार थोड्या फार फरकानी वेगळी असतात पण issue बनवून कुरवाळण्याची style तीच.. ( खरच एखाद serious reason असेल आणि depression आला असेल तर मान्य आहे अशा लोकांची चेष्टा करायचा नक्कीच हेतू नाहीये!!!)
भर दुपारी office च्या वाटेवर घडलेला एक प्रसंग बघितला.. छोटाच होता पण या पार्श्वभूमीवर appreciate झाला..
हातावरच पोट असणारा एक माणूस.. त्याच्या हातगाडी वर खच्चून कप बश्या रचलेल्या.. तो त्या विकत चालला होता.. समोरचा खड्डा त्याला दिसला नाही आणि हातगाडी उलटली.. सगळ्या कप बश्या चक्काचूर होऊन रस्त्यावर पडल्या..
एक क्षण तो शांत उभा राहिला ते सगळं पहात.. तो सगळा कचरा (आता त्याचा कचरा झाला होता!!) त्यांनी गोळा केला.. जवळच्या कचर्याच्या पेटी मध्ये फेकून दिला.. आणि एक छान smile देऊन तो रिकामी हातगाडी घेऊन पुढे चालायला लागला.. ती smile सगळं काही सांगून गेली..
दिवसभर कमावलं तरच रात्री खायचं अशा घरातल्या त्या माणसाला ही गोष्ट निश्चितच नुकसानकारक होती.. त्याचा माल तर विकला गेलाच नाही.. पैसा तर मिळालाच नाही आणि त्यात त्याला परत जाऊन मालाची खरेदी करायला लागणार होती.. फारसे saving नसल्यामुळे त्याला हा धक्का जाणवणार नक्की.. तो पर्यंत खाणार काय हा प्रश्न तर मनात असेलच.. पण त्याची गरिबी आणि त्याची परिस्थितीच त्याला हिम्मत देत होती कदाचित.. depression हा शब्द उच्चारायला लागतो तेवढा पण वेळ नव्हता त्याच्याकडे..काचेच्या नाजूक वस्तू विकण्याचा निर्णय घेतानाच त्यांनी या गोष्टी गृहीत धरल्या होत्या.. गेल्या past ला त्यांनी एका सेकंदात छान शी smile देऊन अलविदा केलं आणि क्षणात dynamically पुढचं planning करून तो लगेच पुढच्या कामाला लागला..
त्या smile मध्ये सलणारा काटा तर होताच पण परत उभा राहायचा निर्धार नक्कीच होता..
भर दुपारी office च्या वाटेवर घडलेला एक प्रसंग बघितला.. छोटाच होता पण या पार्श्वभूमीवर appreciate झाला..
हातावरच पोट असणारा एक माणूस.. त्याच्या हातगाडी वर खच्चून कप बश्या रचलेल्या.. तो त्या विकत चालला होता.. समोरचा खड्डा त्याला दिसला नाही आणि हातगाडी उलटली.. सगळ्या कप बश्या चक्काचूर होऊन रस्त्यावर पडल्या..
एक क्षण तो शांत उभा राहिला ते सगळं पहात.. तो सगळा कचरा (आता त्याचा कचरा झाला होता!!) त्यांनी गोळा केला.. जवळच्या कचर्याच्या पेटी मध्ये फेकून दिला.. आणि एक छान smile देऊन तो रिकामी हातगाडी घेऊन पुढे चालायला लागला.. ती smile सगळं काही सांगून गेली..
दिवसभर कमावलं तरच रात्री खायचं अशा घरातल्या त्या माणसाला ही गोष्ट निश्चितच नुकसानकारक होती.. त्याचा माल तर विकला गेलाच नाही.. पैसा तर मिळालाच नाही आणि त्यात त्याला परत जाऊन मालाची खरेदी करायला लागणार होती.. फारसे saving नसल्यामुळे त्याला हा धक्का जाणवणार नक्की.. तो पर्यंत खाणार काय हा प्रश्न तर मनात असेलच.. पण त्याची गरिबी आणि त्याची परिस्थितीच त्याला हिम्मत देत होती कदाचित.. depression हा शब्द उच्चारायला लागतो तेवढा पण वेळ नव्हता त्याच्याकडे..काचेच्या नाजूक वस्तू विकण्याचा निर्णय घेतानाच त्यांनी या गोष्टी गृहीत धरल्या होत्या.. गेल्या past ला त्यांनी एका सेकंदात छान शी smile देऊन अलविदा केलं आणि क्षणात dynamically पुढचं planning करून तो लगेच पुढच्या कामाला लागला..
त्या smile मध्ये सलणारा काटा तर होताच पण परत उभा राहायचा निर्धार नक्कीच होता..
No comments:
Post a Comment