छोटी छोटीसी बात

शीर्षक वाचून अमोल पालेकर आणि विद्या सिन्हा आठवले ना.. तशीच काहीशी आहे ही गोष्ट.. आमच्या एका मित्राची एक छोटीसी बात..

आजही "तो" ८.०४ ठाणे ट्रेन पकडतो..  पनवेल, हार्बर लाईन चे पहिलेच स्टेशन..  त्यामुळे first class ची window seat फिक्स त्याचीच वाट बघत असते.. या सीट साठी तो आजही लवकर पोचून थांबलेला असतो.. तो गजाला डोके लावतो आणि डोळे खिडकीच्या बाहेर काढतो.. नेरुळ यायची वाट बघत उगाच वेळ काढतो..

नेरुळ ला "ती" चढते.. धावत पळत.. ladies first class मध्ये.. डोक्यावर गुंडाळलेले ओले केस, चिकनकारी फिकट जांभळा कुर्ता, कानात बैंगणी रंगाचे dangler, गळ्यात ऑफिस चे I-card, एका खांद्याला लॅपटॉप बॅग लटकलेली, बॅग च्या पट्ट्याला केसाचे क्लचर लावलेले.. खिडकीच्या बाहेर काढलेले त्याचे डोळे भरून पावतात.. तिला आजही बसायला जागा मिळतच नाही.. ती दारात ओथंबून उभी.. ओले केस झटकून वाऱ्यावर सुकायला मोकळे सोडते.. पायात बॅग सावरून ती बॅग मधून पुस्तक काढून वाचायला सुरवात करते.. त्याची नजर तिच्या कानात हलणाऱ्या लोलकाकडे जाते आणि दवबिंदू सारख्या ओथंबलेल्या केसातल्या थेंबांवर स्थिरावते.. तिला पुस्तक वाचताना बघून त्याला आज परत एकदा साक्षात्कार होतो.. आपण हिच्यासारखे काहीच का वेगळे करत नाही ऑफिस सोडून.. तो आजपण ठरवतो.. उद्यापासून आपण पण तिच्यासारखं पुस्तक वाचायचं.. 

नकळत ती पुस्तकाच्या मागून त्याला बघते.. कडक इस्त्री केलेला शेवाळी शर्ट, रविवारी कोरलेली दाढी बुधवार पर्यंत विस्कटलेली.. रोज बघून सवयीच्या झालेल्या त्याच्या रुंद कपाळावर नजर भिरभिरवत ती एक smile देते आणि परत पुस्तकात डोकं घालते.. तो घायाळ.. आजचा दिवस सार्थकी.. जमेल तेवढा मोठा श्वास घेऊन पोट आत घेत तो return smile देतो आणि परत खिडकीतून बाहेर डोकं काढत रेल्वेचे बदलत जाणारे रूळ बघत राहतो.. आपल्याला अबरचबर खाणे कमी करून पोट कमी केले पाहिजे याचाही साक्षात्कार त्याला परत एकदा होतो.. तो आजपण ठरवतो उद्यापासून gym नक्की.. बास!! एवढीच त्यांच्यामधली काय ती देवाण घेवाण..

ती घणसोली स्टेशन आल्यावर थोडे केस ठीक करते.. मोबाइल adjust करत एकदा थोडा चेहराही ठीक करते.. रबाळे स्टेशन आल्यावर ती उतरते.. ती उतरल्यावर तो भानावर येतो, आता पुढचं स्टेशन आपलं.. कासवासारखं अंग आकसून घेत ऐरोली ला तोही खाली उतरतो.. तिच्या एका smile मुळे घायाळ झालेल्या त्याला सगळी romantic songs एकाच वेळी म्हणावीशी वाटतात.. उगाच गालात हसत तो ऑफिस मध्ये शिरतो.. ऑफिस मध्ये लॅपटॉप बडवताना सुद्धा दिल गार्डन गार्डन.. 

२ वर्ष हे सगळं असंच चालू आहे.. रोज मित्रांना तपशीलवार वर्णन ऐकवत राहतो.. धावपळीत तेवढाच विरंगुळा म्हणत तेही रोज नव्याने ऐकत राहतात.. वर म्हणतातही .. "अरे, आम्हाला सांगण्यापेक्षा एकदा उतर तू पण तिच्या सोबत रबाळे ला.. बोला कि काहीतरी.." पण सांगितलं ना.. तसं केलं असतं त्याने, तर आजच्या जमान्यातला अमोल पालेकर का म्हणलं असतं त्याला..

एक दिवस तो येतो.. resignation देतो.. तीन महिने संपतात तरी सांगत नाही कुठे चालला ते.. आमच्या डोक्यात त्याच्या सोबत, "ती" उगाचच.. उगाचच उदास उदास..शेवटच्या दिवशी निघताना त्याचे डोळे चमकतात.. दिल गार्डन गार्डन.. तो एवढंच म्हणतो आता उद्यापासून प्रवासाचे एक स्टेशन कमी.. आता मी पण रबाळे लाच उतरणार..

आजही "तो" ८.०४ ठाणे ट्रेन पकडतो रोज.. पनवेल, हार्बर लाईन चे पहिलेच स्टेशन.. त्यामुळे first class ची window seat फिक्स त्याचीच वाट बघत असते.. या सीट साठी तो आजही लवकर पोचून थांबलेला असतो.. नेरुळ ला ती आजही ओले केस डोक्याला गुंडाळून आत शिरते.. आता फरक एवढाच की दोघे एकत्र रबाळे ला उतरून स्टेशन मधून बाहेर पडतात.. एकमेकांकडे बघतात.. ओळखीचे smile देतात.. ऑफिस ला वेळेत पोचण्यासाठी भानावर येत परत पावलाचा वेग वाढवतात.. 

बस, बात इतनी ही थी.. छोटीसी..!! आजच्या जमान्यातल्या अमोल पालेकर आणि विद्या सिन्हा ची..

रंग बदल बदल.. मन को मचल मचल..

रहे है चल न जाने क्यू वो अंजान पल.. !!!